Πριν από χρόνια, η ανθρωπολόγος Μάργκαρετ Μιντ ρωτήθηκε από μια φοιτήτρια ποιο θεωρούσε ως το πρώτο σημάδι εκπολιτισμού σε μία κουλτούρα. Η φοιτήτρια περίμενε από τη Μιντ να μιλήσει για γάντζους ή πήλινες γλάστρες ή πέτρες άλεσης.
Αλλά όχι. Η Μιντ είπε ότι το πρώτο σημάδι πολιτισμού σε έναν αρχαίο πολιτισμό ήταν ένα μηριαίο οστό που είχε σπάσει και στη συνέχεια θεραπεύτηκε. H Μιντ εξήγησε ότι στο ζωικό βασίλειο, αν σπάσεις το πόδι σου, πεθαίνεις. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον κίνδυνο, δεν μπορείς να πας στο ποτάμι για να πιεις νερό ή να κυνηγήσεις για να φας. Είσαι μεζές για άλλα περιπλανώμενα κτήνη. Κανένα ζώο δεν επιβιώνει με ένα σπασμένο πόδι για αρκετό χρόνο, ώστε να θεραπευτεί το κόκκαλο.
Ένα σπασμένο μηριαίο οστό που έχει θεραπευτεί, είναι απόδειξη ότι κάποιος έχει πάρει χρόνο για να μείνει με αυτόν που έπεσε, έχει δέσει την πληγή, έχει μεταφέρει το άτομο σε ασφάλεια και έχει φροντίσει το άτομο μέχρι να αναρρώσει. Το να βοηθάς κάποιον άλλον μέσα στη δυσκολία του· εκεί είναι που ξεκινά ο πολιτισμός, είπε η Μιντ.
Γινόμαστε καλύτεροι, όταν βοηθάμε τους άλλους. Να είστε πολιτισμένοι.
Δύο κείμενα από την Καινή διαθήκη:
1. Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη
Μάργκαρετ Μιντ (απόσπασμα)
1. Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη
Μια μέρα πλησίασε τον Ιησού ένας νομικός και του είπε: «Δάσκαλε, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;».
Ο Ιησούς του απάντησε: «Τι γράφει στο Νόμο;». Και είπε ο νομικός: «Να αγαπήσεις τον Κύριο και Θεό σου με όλη σου την καρδιά κι όλη σου την ψυχή κι όλη σου τη δύναμη κι όλο σου το νου και να αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Τότε του αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Πολύ σωστά απάντησες. Αυτά να κάνεις και θ’ αποκτήσεις την αιώνια ζωή».
Ο νομικός ξαναρώτησε: «Και ποιος είναι για μένα ο πλησίον;».
Πήρε λοιπόν αφορμή από αυτή την ερώτηση ο Χριστός και είπε την εξής παραβολή:
Ένας άνθρωπος κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα προς την Ιεριχώ. Στο δρόμο έπεσε στα χέρια ληστών. Αυτοί αφού του πήραν όσα πράγματα είχε, του έκλεψαν και τα ρούχα, τον πλήγωσαν κι έτσι μισοπεθαμένο τον άφησαν στην ερημιά. Κατά σύμπτωση από εκείνον το δρόμο περνούσε ένας ιερέας. Αυτός είδε τον πληγωμένο, αλλά τον προσπέρασε χωρίς να τον βοηθήσει. Σε λίγο έφτασε στον τόπο εκείνο κι ένας λευίτης, δηλαδή νεωκόρος στο Ναό. Είδε κι αυτός τον πληγωμένο, αλλά κι αυτός έφυγε χωρίς να βοηθήσει. ΄Ένας περαστικός Σαμαρείτης όμως, πλησίασε και μόλις είδε τον χτυπημένο τον λυπήθηκε. Αμέσως κατέβηκε από το ζώο του, περιποιήθηκε τις πληγές με κρασί και λάδι και τις περιέδεσε. Έπειτα τον φόρτωσε στο ζώο του και τον μετέφερε σ’ ένα πανδοχείο. Έδωσε μάλιστα στον ξενοδόχο αρκετά χρήματα και του είπε: «Περιποιήσου τον πληγωμένο μέχρι να γίνει καλά. Αν σου χρειαστούν περισσότερα χρήματα, στο γυρισμό θα σου τα δώσω».
Μετά ο Ιησούς ρώτησε τον νομικό: «Λοιπόν, ποιος από τους τρεις φέρθηκε ως πλησίον σ’ αυτόν τον άτυχο που έπεσε στα χέρια των ληστών;». Κι εκείνος απάντησε: «Αυτός που έδειξε ευσπλαχνία». «Πήγαινε λοιπόν και κάμε κι εσύ το ίδιο», είπε ο Ιησούς
«Όταν θα έρθει ο φιλάνθρωπος Κριτής θα πει: «Ελάτε, οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη Βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί απ' την αρχή του κόσμου. Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ' επισκεφτήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε».
Τότε θα του απαντήσουν οι άνθρωποι του Θεού: «Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε ή να διψάς και σου δώσαμε να πιεις; Πότε σε είδαμε ξένον και σε περιμαζέψαμε ή γυμνό και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο κι ήρθαμε να σε δούμε;»
Και... θα τους απαντήσει: «Σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους ταπεινούς αδερφούς μου, τα κάνατε για μένα».
Μτ 25, 31 - 40